سلام! بازم امروز میخوام یه انیمه دیگه معرفی کنم با این تفاوت که این بار هیچ ربطی به کتاب نویسنده یا کتابخونه نداره. صرفا یه انیمه ست که اصلا به فضای اینجا نمی خوره. می پرسین پس چرا دارم معرفیش میکنم؟ برای اینکه دیدم خیلی بده در مورد کلی چیز میز حرف بزنم اما درمورد یکی از مهم ترین چیزایی که راه زندگیمو تغییر داد هیچ حرفی نزنم. اون چیز خارق العاده انیمه گینتاما بود!
بریم سر وقت معرفی این انیمه.
شاید براتون سوال پیش بیاد جریان این تصویر چیه. یه دختر که یه چتر شکسته رو بالا نگه داشته و کنارش دو تا پسر دارن راه میرن. خب این موضوع مربوط میشه به داستان کاگورا و چتر.
یه مدت بود که تو شهر ادو بارون بی وقفه می بارید و این موضوع باعث شده بود حوصله ی همه به خصوص بچه ها سر بره. کاگورا هم جز این دسته از بچه ها بود که می گفت از روزای بارونی متنفره و دوست داره هر چی سریعتر این روزا تموم بشه. کاگورا کنار مردی به اسم گینتوکی زندگی و کار می کرد مردی مو نقره ای که برای کاگورا حکم پدر رو داشت. گینتوکی شغل آزاد داشت و معمولا کارایی که مردم ازش می خواستنو انجام میداد. وضع مالیش چندان تعریفی نداشت و اونم مثل کاگورا از روزای بارونی بدش میومد چون کسب و کارش کلا کساد می شد. یه پسر نوجون هم که چند سالی از کاگورا بزرگتر بود و موهای مشکی داشت و معمولا عینک می زد به عنوان شاگرد گینتوکی کنارشون زندگی می کرد. البته پسره که اسمش شینپاچی بود خودش خونه داشتو فقط یسری وقتا به استادش و کاگورا سر می زد. شینپاچی با بارون مشکلی نداشت و از هر آب و هوایی لذت می برد.
حتی اگر من با ناامیدی از بین برم نباید فراموش کنم که هرجایی که نور باشه، سایه هم هست
و هرجایی که سایه باشه، نور هم هست...
هرچقدر ناامیدی تاریک باشه، امید مثل خورشید می درخشه.
